Fundatorem Akademii Zamojskiej był kanclerz wielki koronny Jan Zamoyski (1542-1605). Akademia od początku istnienia swoją działalność finansowała z datków przekazywanych przez Zamoyskich i okolicznych włościan. Składki wnoszone przez uczącą się w niej młodzież były dobrowolne.
Do Akademii przyjmowano tylko chłopców ale jej uczniem mógł zostać każdy bez względu na pochodzenie. Znaczną zatem część wychowanków tej szacownej instytucji stanowiła młodzież mieszczańska i chłopska. Naukę prowadzono we wspólnych klasach nie stosując podziału na uczniów szlachetnie urodzonych i wywodzących się z warstw niższych. Była to w ówczesnych warunkach rzecz niebywała.
Edukacja w Akademii Zamojskiej trwała kilka do kilkunastu lat. Wielu uczniów zaczynało tu naukę w wieku dziecięcym a kończyło już po uzyskaniu pełnoletniości. Chłopcy przyjmowani do klas niższych liczyli zazwyczaj 7-8 lat. Po przekroczeniu czternastego roku życia każdy uczeń musiał złożyć przysięgę akademicką. Obowiązywała ona również wszystkich uczniów przechodzących do klas wyższych (classus superiores). Nowo przybyli studenci wstępujący od razu na kursy wyższe (akademickie) składali taką przysięgę już w chwili wpisu.

Jakub (Borzecki) - syn Jana z województwa lubelskiego, uczeń w roku akademickim 1607/1608.

Walenty - syn Marcina z województwa lubelskiego, uczeń w roku akademickim 1626/1627.

Alexander (Borzędzki) - syn Mikołaja z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1630/1631.

Walenty (Borzecki) - syn Stanisława z diecezji Chełmskiej, przyjęty w dniu 7.07.1634 na rok akademicki 1634/1635.

Alexander i Mikołaj - synowie Jana z województwa bełskiego, uczniowie w roku akademickim 1642-1643.

Marcin - syn Grzegorza z województwa bełskiego, uczeń w roku akademickim 1642/1643.

Paweł - syn Grzegorza z województwa bełskiego, uczeń w roku akademickim 1642/1643.

Mikołaj - syn Marcina wojskiego bełskiego, z województwa bełskiego, uczeń w roku akademickim 1642/1643.

Paweł - syn Marcina syn wojskiego bełskiego, z województwa bełskiego, uczeń w roku akademickim 1642/1643.

Janusz - syn Marcina z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1650/1651.

Felicjan - syn Marcina z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1650/1651.

Jan - syn Adalberta z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1668/1669.

Józef - syn Adalberta z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1676/1677.

Alexander - syn Stanisława z diecezji Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1674/1675.

Nobilitowani bracia Albert i Dominik - synowie Michała z powiatu Krasnystaw w Ziemi Chełmskiej, przyjęci w dniu 10.04.1708 r. na rok akademicki 1707/1708.

Szlachetnie urodzony Jan - syn Józefa z Ziemi Chełmskiej, przyjęty w dniu 2.05.1714 r. na rok akademicki 1713/1714, student ortografii.

Szlachetny Franciszek - lat 12, z Ziemi Chełmskiej, student gramatyki w roku akademickim 1759/1760.

Szlachetny Franciszek - lat 14, z Ziemi Chełmskiej, student ortografii w roku akademickim 1760/1761.

Jan - z Ziemi Chełmskiej, uczeń w roku akademickim 1760/1761.

Wielmożny Michał - syn [Józefa] stolnika czerniechowskiego, student filozofii w roku akademickim 1779/1780, a także od dwóch lat słuchacz w klasie prawa koronnego.

            W XVII wieku pospolite ruszenie nie miało już swojego pierwotnego znaczenia i zwoływane było coraz rzadziej. Przestrzegano jednak obowiązku okazowania, zwanego również popisem. Był to okresowy przegląd przygotowania zbrojnego szlachty. Przy okazji pisarze ziemscy sporządzali spisy zdolnych do noszenia broni. O organizacji popisu decydował król, który na mocy postanowienia sejmu rozsyłał odpowiednie uniwersały. W okresie bezkrólewia czynność ta należała do wojewody. Początkowo popisy zwoływano nieregularnie ale z czasem nabrały charakteru stałego. Odbywały się w miejscach zwykłych zjazdów szlachty w ziemiach i województwach. Miejsce zjazdów szlachty chełmskiej wyznaczyła konstytucja sejmu warszawskiego 1563-1564. Zgodnie z nią stałym miejscem popisów był Chełm. Jednakże tylko dwa razy zorganizowano popis w mieście. W pięciu przypadkach zjeżdżano się koło Chełma, a w dwóch koło Krasnegostawu. Popis który odbył się koło Chełma 10.06.1653 roku wymienia komisarzy: Mikołaja Firleja Broniewskiego podkomorzego czernichowskiego, Mikołaja Suchodolskiego, stolnika chełmskiego i Marcina Borzęckiego, wojskiego bełskiego, odpowiedzialnych za podanie do grodu chełmskiego nazwisk osób, które nie zapłaciły podatków i kontrybucji przeznaczonych na zaciąg wojska. Dokument popisu zorganizowanego koło Chełma 7 sierpnia 1649 roku jest przechowywany w Archiwum Historycznym Republiki Białorusi w Mińsku. Stanowi on jedyny zachowany tekst tego typu zjazdu, który wymienia z imienia i nazwiska wszystkie biorące w nim udział osoby [CGIA 1740, n. 6, kl. 441-446v].

            Popis generalny dignitarzow urzędnikow y rycerstwa ziemie chełmskiey y powiatu krasnostawskiego pospolitego ruszenia. Uchwałą Seymu Walnego na koronatiey Naiasnieyszego Jana Kazimierza Krola Polskiego pana naszego miłościwego nowo obranego constitutione publica przeciw nieprzyiaciołom rebelizantom Kozakom i Tatarom uchwalonego a za wyjsciem trzech wici na pospolite ruszenie y wydaniem uniwersału przesz Wielmoznego JeMsci Pana Zbigniewa z Gorala Góralskiego kasztelana chełmskiego y naznaczeniem czasu do popisu pod Chełmem na mieyscu zwyczainym pro die septima Augusti iako in absentia vera [...] JeMsci Pana Adama na Babinie Thomasza Krzywczyckiego starosty chełmskiego y inszych urzednikkow ziemskich nizey specifikowanych die Septima Augusti in Anno Praesenti Millesimo Sexcentesimo Quadragesimo Nono legitime odprawiony y przez JeMsci Pana Pawła Rudnickiego pisarza ziemskiego chełmskiego spisany, po uspokoieniu przez krola JeMsci Pana Naszego Miłosciwego tey expeditiey y rospuszczenia pospolitego ruszenia spod z Borowa do domow przesz pomienionego JeMsci Pana chorązego tak iako wsobie nizey sonat do grodu chełmskiego podany iuxta tenorem regestri sequentem.

JeMsc Pan Woyciech Borzecki nomine suo et fratis sui y czesci paniey Czarnołuskiey konia iednego
JeMsc Pan Sczesny Borzecki
JeMsc Pan Mikołay Borzecki imieniem Pana Jana Borzeckiego rodzica swego.

            Należy mieć świadomość, iż to właśnie wybór na posła wynikał z wcześniejszych zasług, a sam sejmik nigdy nie pozwalał na powierzenie tak odpowiedzialnej funkcji osobie mało znanej. Ciekawostką jest, iż w większości przyszli parlamentarzyści ziemi chełmskiej wchodzili w skład sądów skarbowych lub kapturowych. Te pierwsze organizowano dla sądzenia retentorów, a więc osób, które zalegały z wypłatą podatków. Sądy kapturowe były natomiast najwyższą władzą prawną w okresie bezkrólewia w ziemi lub województwie. Z naszych obliczeń wynika, że w latach 1652-1658 funkcję tę powierzano najczęściej Marcinowi Borzęckiemu [KGCh. R (a.l.) 1, k. 537-538v.; KGCh. R 74, k. 770-773]. Ponadto to właśnie on złożył swój podpis na akcie konfederacji tyszowieckiej, manifestując w ten sposób zdecydowane poparcie szlachty chełmskiej dla Jana Kazimierza [KGCh. R 74, k. 1125-1126v].

POSŁOWIE ZIEMI CHEŁMSKIEJ NA SEJMY
W II POŁ. XVII W.

2. Sejm zwyczajny w Warszawie: 11 II-28 III 1654
    Sejmik w Chełmnie: 11 VI 1653
    Posłowie: Zbigniew Sługocki podsędek ziemi chełmskiej
                   Marcin Borzęcki wojski bełski

3. Sejm nadzwyczajny w Warszawie 9 VI-20 VII 1654
    Sejmik w Chełmnie: 19 V 1654
    Posłowie: Andrzej Kański sędzia ziemi chełmskiej
                   Marcin Borzęcki wojski Bełski
[KGCH R. i KGCh R. (a.l.)].

            Aktywność polityczna szlachty ziemi chełmskiej, zwłaszcza w okresie największego nasilenia ruchu średnioszlacheckiego w XVI i w początkach XVII wieku od dawna zwracała uwagę badaczy. Obszar ten, stanowiący „rojowisko szlachty drobnej, której tutaj jest więcej, aniżeli w innych częściach Rusi”, szczególnie w wydarzeniach politycznych i reformacyjnych odgrywał nieproporcjonalnie, wydawało by się, dużą w porównaniu z innymi województwami i ziemiami...
Sytuacja zaczęła ulegać stopniowej zmianie z wieku XVII. Wraz z postępującymi procesami centralizacji władzy i majątków w rękach coraz węższej grupy magnatów i bogatej szlachty samodzielność polityczna uboższych warstw szlacheckich stawała się w coraz większym stopniu iluzoryczna. Zjawisko to nie ominęło ziemi chełmskiej choć poza dobrami Zamoyskich... [raczej] brakowało tu wielkich fortun magnackich... Wymierały bądź przenosiły się na inne tereny nadające do niedawna ton życiu politycznemu rodziny bogatej i średniej szlachty..., pozostałe ubożały. Cechą charakterystyczną było pojawienie się narastającego zastępu, siedzącej na niewielkim kawałku ziemi szlachty cząstkowej... Zamieszkiwała ona często w zwartych skupiskach, nadając poszczególnym wsiom charakter tzw. wsi szlacheckich...
Owi „bracia rozrodzeni”, [byli] ubodzy i nie dysponujący często w ogóle poddanymi... [Uzależnieni ekonomicznie i politycznie od swych magnackich protektorów] nie byli też w stanie aktywniej włączać się w nurt bieżących wydarzeń. Tylko w wyjątkowych okolicznościach okazywali się zdolni do większej mobilizacji... Potwierdzają to wypadki z okresu bezkrólewia po abdykacji Jana Kazimierza i krótkiego panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego, stanowiące w istocie, w skali całego kraju, przejaw otwartego konfliktu między warstwą magnacką a ogółem szlacheckim...
        Z tego okresu zachowały się trzy wykazy szlachty chełmskiej (w tym powiatu krasnostawskiego. Sporządzone zostały przy okazji okazowań pospolitego ruszenia, zwoływanego w obliczu zagrożenia zewnętrznego, a bardziej jeszcze dla poskromienia wewnętrznych zamieszek, zapobieżenia oborowi na tron polski kandydata forsowanego przez frakcje magnackie, a potem dla wsparcia stanowiska monarchy obranego przez szlachtę...
Publikowane wykazy pozwalają nie tylko zorientować się w potencjale szlachty chełmskiej, jej liczebności i rozrodzeniu poszczególnych rodzin, ale wskazują też na proces przenikania na ten obszar szlachty, której gniazda rodowe znajdowały się poza ziemią chełmską (np. szlachta bracławska, brzesko-litewska, dobrzyńska, sandomierska, lubelska). W połączeniu z laudami sejmikowymi pozwalają również na określenie stanowiska politycznego ziemi chełmskiej wobec konfliktu politycznego nękającego wówczas państwo, wskazując na zdecydowane opowiedzenie się szlachty chełmskiej po stronie Michała Korybuta Wiśniowieckiego, zarówno na elekcji jak i po niej...
            Przygotowania do wyznaczonego na 2 maja 1669 roku sejmu elekcyjnego przebiegały w atmosferze burzliwej. Wszystkie niemal sejmiki przed elekcją stawały się widownią gwałtownych starć szlachty z oligarchami, których jedną z głównych przyczyn były intrygi związane z wyniesieniem na tron kandydata cudzoziemca... By nie dopuścić do niekorzystnego dla siebie przebiegu elekcji szlachta na sejmikach [jeżeli te nie zostały wcześniej zerwane] podejmowała uchwały o stawieniu się na elekcji pospolitym ruszeniem...
            Sejmik chełmski zszedł się w Chełmie dopiero 8 kwietnia, gdy stanowisko większości zgromadzeń było już dobrze znane. W nawiązaniu do stanowiska szlachty małopolskiej tu także postanowiono stawić się do obozu w możliwie największej liczbie. Miejscem ściągania szlachty miały być Łopienniki w powiecie krasnostawskim, czas zaś wyznaczono na 20muel  maja. Uchwała nakazywała stawić się całej szlachcie pod karami przewidzianymi w prawie o pospolitym ruszeniu (de expeditione bellica)... Trudno powiedzieć, jak licznie szlachta zjechała się pod Łopienniki, z pewnością jednak nie była w komplecie. Część, głównie urzędnicy, brała udział w odbywającym się już sejmie elekcyjnym. Brakowało zapewne wielu innych, skoro grożono tu opornym surowymi karami i powołano, obok sądu kapturowego, specjalnych sędziów. Nieobecnym dano jeszcze kilka dni na przybycie do obozu i postanowiono, by 25 maja „wyruszyć jako najprostszym traktem ku Warszawie... i nie rozjeżdżać się, póki pana, daj Boże, szczęśliwie nie obierzemy”. Pospolite ruszenie chełmskie miał prowadzić podczaszy chełmski Samuel Rogowski, któremu na potrzeby obozowe przeznaczono sumę 1000 zł. 500 zł. przeznaczono też porucznikowi Marcinowi Orchowskiemu. Funkcję oboźnego powierzono Remianowi Niedobylskiemu, strażnika zaś Marcinowi Borzęckiemu.
            Nie wiemy dokładnie, kiedy chełmianie dotarli pod Warszawę. Byli tam w każdym razie 17 czerwca, bowiem tego dnia wraz z województwami krakowskim, sandomierskim, lubelskim i niektórymi innymi starali się wywrzeć nacisk na senatorów i przyśpieszyć rozstrzygnięcia elekcyjne. Tutaj dołączył do nich kasztelan chełmski Jan Piaseczyński i większość urzędników ziemskich bowiem ich nazwiska figurują już na spisanym pod Warszawą rejestrze. Rejestr ten został przez podstolego chełmskiego Marcina Orchowskiego wniesiony do ksiąg grodzkich krasnostawskich dopiero 19 lutego 1670 roku. Jak wynika z tego rejestru, w pospolitym ruszeniu ziemi chełmskiej pod Warszawą wzięły udział... 342 osoby. Przybyli przedstawiciele 206 określonych nazwiskiem rodzin. 7 reprezentantów miała rodzina Borzęckich.

REGESTR ICHMCI PANOW OBYWATELOW ZIEMIE CHEŁMSKIEJ|
I POWIATU KRASNOSTAWSKIEGO
NA POSPOLITE RUSZENIE POD WARSZAWĄ
ZGROMADZONYCH NA SEJM ELECTIONIS AD 1669

...JMP Marcjan Borzęcki, JMP Marcin Borzęcki, strażnik,... JMP Alexander Borzęcki,... JMP Florian Borzęcki swym i rodzonego swego P. Wojciecha imieniem, (k. 223v),... JMP Szebor Borzęcki,... Poczet JMP Stanisława Borzęckiego z Wiśniowa...

            Elekcja Michała Korybuta Wiśniowieckiego nie zażegnała głębokiego kryzysu wewnętrznego w kraju. Kolejne lata jego panowania upływały pod znakiem głębokich podziałów wewnętrznych, rwania sejmów, wzajemnych oskarżeń i podejrzeń. Stronnictwo tzw. malkontentów pod wodzą prymasa i zarazem kanclerza koronnego Mikołaja Prażmowskiego, skłonne było nawet doprowadzić do detronizacji króla i powołania na tron kandydata francuskiego. Wieści o zamiarach opozycji antykrólewskiej dodatkowo wpływały na nastroje szerokich rzesz szlachty, która w większości gotowa byłą stanąć pospolitym ruszeniem w obronie „dostojeństwa i zdrowia Króla JMci Michała, pana nam wolno obranego i koronowanego”. Grozę sytuacji potęgowały walki z Kozakamina Ukrainie, a przede wszystkim wiszące nad Rzeczpospolitą niebezpieczeństwo tureckie i tatarskie. W lecie 1772 roku Turcy wkroczyli na Bracławszczyznę i Podole. Po upadku twierdzy kamienieckiej wojska tureckie ruszyły w kierunku Lwowa, a czambuły tatarskie rozlały się szeroko po terenach Rusi Koronnej.
            Tymczasem kolejny sejm został w czerwcu 1772 roku zerwany bez żadnych postanowień o obronie. 5 lipca król rozesłał do szlachty trzecie wici, wżywając ją pospolitym ruszeniem do obozu pod Hrubieszów na 16 sierpnia. W uniwersale z 8 lipca wyznaczył nadto szlachcie chełmskiej sejmik na 20 lipca, aby tam „takie wynajdywali sposoby, któreby jak najprędzej influentem hostilitatem tamować i odwrócić mogły”. Odpowiedzią sejmiku chełmskiego była decyzja o wyruszeniu na pospolite ruszenie, którego popis miał się odbyć 6 sierpnia pod Chełmem. Do obozu królewskiego miano się udać jednak dopiero wówczas, gdy przeciągną tam inne województwa.
Tymczasem gromadzenie się pospolitego ruszenia pod chorągwiami poszczególnych województw szło bardzo powoli. Szlachta chełmska, zgromadzona na zawołanym okazowaniu, postanowiła również czekać na dalszy rozwój wypadków. Zdecydowano rozjechać się do domów, upoważniając jedynie chorążego chełmskiego Jana Karola Romanowskiego w powiecie chełmskim i podstolego chełmskiego Marcina Orchowskiego w powiecie krasnostawskim, aby ci po otrzymaniu „pewnej wiadomości o zbliżaniu się Króla JMci ku Lublinowi, jak i o kupieniu się województwa lubelskiego nas awizowali i pod Chełm skupili”. Wówczas cała szlachta, nie wyłączając posesorów dóbr należących do Ordynacji Zamojskiej, miała się stawić do obozu.
            Kolejne rozpaczliwe uniwersały, zarówno hetmana Jana Sobieskiego, jak i samego króla, wzywające szlachtę, aby jak najprędzej stawała do obozu, zmieniły jednak nieco te plany i spowodowały wśród szlachty chełmskiej dalsze podziały. Na sejmiku deputackim 12 września zebrana tam szlachta uchwaliła stawić się obozem pod Chełmem 18 września i tam oczekiwać przybycia i ściągania innych województw. Duktorem pospolitego ruszenia wybrano i tym razem podczaszego Samuela Regowskiego, ponieważ kasztelan Jan Piaseczyński do którego pisano z poprzedniego sejmiku, w ogóle się nie odezwał. Część szlachty nie wiadomo jednak jak liczna stawiła się w obozie. 21 września Regowski powiadomił ich że zgodnie z życzeniem króla wszyscy powinni stawić się „pod Gołąb”. Wyruszenie z obozu pod Chełmem nastąpi w niedzielę 25 września. Tymczasem Jan Karol Romanowski, zgodnie z nałożoną na niego przez pospolite ruszenie 16 sierpnia powinnością wystosował 22 września odrębny uniwersał, wzywając szlachtę do skupienia się pod chorągwią generalną pod Chełmem z którą miał wyruszyć również „pod Gołąb” 24 września, gdzie wyznaczone zostało miejsce prezentaty i zgromadzenia wszystkich województw. W rezultacie szlachta chełmska wyruszyła do obozu królewskiego dwoma konkurencyjnymi grupami i przez cały czas „kołowania pod Gołębiem” pozostawała podzielona. Chorągiew Regowskiego obozowała pod Jawidzem a szlachta zwołana przez Romanowskiego a dowodzona obecnie przez kasztelana Jana Piaseczyńskiego, zajęła stanowiska w okolicach Milejowa. Mimo że w sporze tym sam król wyznaczył duktorem Regowskiego, między obydwoma obozami dochodziło do zatargów. 29 października Piaseczyński pozwał przed swój kasztelański i pułkowniczy sąd rotmistrza Stanisława Stawskiego z obozu Regowskiego, zarzucając mu defraudację 6000 zł wojskowych pieniędzy. Parę dni potem Stawski przed sądem wojskowym swojego obozu oskarżył porucznika Mikołaja Siestrzewitowskiego, chorążego Aleksandra Borzęckiego i trzynastu innych pospolitaków o bunt, opuszczenie obozu i poczynienie różnych szkód. Zapadł wyrok skazujący cztery osoby „pryncypałów” tych wydarzeń, na infamię, „ucięcie szyi” i konfiskatę dóbr, pozostałych zaś na infamię i utratę dóbr [KGChRMO g-109, k. 353v].
Sporządzony „pod Gołębiem” rejestr [KRChRMO g-109, k. 378-379] zawiera tylko nazwiska szlachty skupionej w obozie kasztelańskim. Zawiera on zaledwie 131 nazwisk. Zestawienie tej liczby z wykazem szlachty sprzed trzech lat wskazuje, że jej większość znalazła się pod chorągwią Regowskiego. Żadne jednak rejestry stanu osobowego tego obozu nie zachowały się. Rejestr obozu kasztelańskiego oblatował 5 grudnia 1672 roku w grodzie chełmskim Wojciech Wojucki.

REGESTR ICHMCIOW
PANÓW OBYWATELOW ZIEMI CHEŁMSKIEJ
ZOSTAJĄCYCH PRZY BOKU WIELMOŻNEGO JMCI PANA|
KASZTELANA ZIEMI CHEŁMSKIEJ
W OBOZIE POD LUBLINEM POD CHORĄGWIĄ GENERALNĄ

...JMP Stanisław Borzęcki,... JMP Marcin z Koziarzewa Borzęcki,... JMP Adrian Konstanty Borzęcki,... JMP Aleksander Borzęcki,... JMP Michał Borzęcki imieniem rodzica swego,...

Wizytacje generalne parafii unickich archidiecezji kijowsko-wileńskiej. Radomyśl, 1782-1794. [W:] Radwan: Socjografia kościoła greckokatolickiego na bracławszczyźnie i kijowszczyźnie w 1782 roku. Lublin : Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2004.

[Aleksander Borzęcki podstoli koronny i starosta przemyski, był kolatorem¹ licznych cerkwi greckokatolickich obrządku unickiego w swoich dobrach na Bracławszczyźnie. Świadczy o tym spis wszystkich parafii podległych archidiecezji kijowsko-wileńskiej powstały w Radomyślu w 1782 roku. Niestety zachowany rękopis tego dokumentu jest niekompletny (48 kart w formacie 24x38 cm). Odnosi się on tylko do województw bracławskiego i kijowskiego w których znajdowało się 2054 parafii. Brak natomiast danych odnośnie pozostałych 684 parafii położonych w innych województwach. Dokument jest spisany w języku polskim. Znajduje się on w archiwum w Sankt Petersburgu w zbiorze dokumentów unickich arcybiskupów kijowsko-wileńskich pod sygnaturą RGIA, f. 823, op. 3, d. 1225. Zawiera tabele w których podano nazwę miejscowości w których znajdowały się cerkwie (głównie parafialne a tylko w kilku przypadkach filie), nazwiska kolatorów, liczbę cerkwi w danej miejscowości, liczbę kapłanów, liczbę domów w których zamieszkiwały rodziny wyznające katolicyzm obrządku unickiego, liczbę dorosłych wiernych (powyżej 15 lat) oraz liczbę małoletnich. Wykaz cerkwi których kolatorem był Aleksander Borzęcki przedstawiono powyżej.
1. Kolator (łac. collator = zbierający, znoszący, gromadzący, ofiarodawca) - dawniej, patron kościoła bądź jego fundator. Dysponował tzw. prawem prezenty, czyli przedstawiania biskupowi kandydata na wakujące beneficjum przy kościele, zwanym też prawem kollacji. Tradycyjnie kolatorami byli właściciele majątków ziemskich na terenie parafii. Mieli oni prawo do umieszczania w kościele kolateralnym tablic nagrobkowych i dysponowali własnymi ławkami].

            Uczestnikom insurekcji wymierzano kary więzienia lub aresztu, sekwestrowano majątki, konfiskowano dobra, wreszcie „buntowników” usuwano z urzędów, jakie niekiedy piastowali. Najczęstszą karą były grzywny, których wysokość świadczyć może o winie oskarżonego.

Borzęcki (Borzenski) (Półkozic) Florian (junior), dzierżawca Porażyna, skazany 17. VI. 1796 na 4000 talarów (umorzono 3500 talarów przy sekwestrze majątku).
[A. P. P., Pref. Pozn. 1697 D. I i Siidpr. Ztg. 1794, nr 12 i 35].

Borzęcki (Borzenski) Franciszek, skazany 31. VIII. 1795 na 300 talarów.
[A. P. P., Pref. Pozn. 1697 D. I i T. P. N].

Borzęcki Piotr, z Kozarzewa.
[A. P. P., Pref. Pozn. 1(.£)7 D. II].

Rusota jp. Borzęckiego (Rosota. Hieronim był członkiem Deputacji Opatrzenia, M[ichał] podpisał Akces grodzieński jako „sędzia ziemski pow. grodzieńskiego”, był członkiem Sądu Kryminalnego. Laudum 1792: Ignacy stolnik pow. grodzieńskiego, Marcin porucznik JKM, Michał pisarz grodzki pow. grodzieńskiego, K. (może Karol, jak twierdzi Uruski, syn Michała pisarza grodzieńskiego). Dymy ziemskie 14, rekrut 5-ty pieszy 3.

Parafia Hozka. Hożka jp. Borzęckiego. Dymy ziemskie 4, rekrut 5-ty pieszy 10, 25-ty liniowy 2, komput 12.

Parafia kamiońska. Pieszczanka jp. Borzęckiego. Dymy ziemskie 5, rekrut 5-ty pieszy 1, 25-ty liniowy 1, komput 6.

Parafia kamiońska. Ditto jp. Borzęckiego. Dymy ziemskie 42, rekrut 5-ty pieszy 16.

Parafia zabłudowska. Hrabstwo zabłudowskie ks[iążąt] Radziwiłłów. Taryfa - w zastawie Borzęckiego.

Maurycy - sekretarz Dyrekcji Fu-Du, zamieszkały ul. Długa, dom nr 592.

Tadeusz - pierwszy sekretarz w Prokuratorii Generalnej, zamieszkały ul. Długa, dom nr 592.

Borzęcka Aniela - kucharka,  cyrkuł 3, ulica Długa 5, dom 74, typ K, właściciel Bitschan Jan

Borzęcka Anna - kucharka, dom 543, (domu nie ma w spisie budynków)

Borzęcki Damazy - budowniczy, cyrkuł 3, ulica Miodowa 4, dom 92, właściciel Pałac Arcybiskupów Warszawskich

Borzęcki Dominik - subiekt cyruliczy, cyrkuł 3, ulica Długa 5, dom 52, typ K, właściciel Jankowska Teodora

Borzęcki Franciszek - majster krawiecki, cyrkuł 10, ulica Solec 29, dom 76, typ D, właściciel Winnicki Jakób

Borzęcki Józef - muzykus, cyrkuł 1, Rynek Starego Miasta, dom 60, typ K, właściciel Dorantowicz Paweł

Borzęcka Julianna - kucharka, cyrkuł 7, ulica Ogrodowa 8, dom 26, typ K, właściciel Gwozdecki Florentyn

Borzęcka Karolina - kucharka, cyrkuł 6, ulica Leszno 6, dom 68, typ KSS, właściciel Grosser Wilhelma

Borzęcka Maryanna - kucharka, cyrkuł 7, ulica Biała 8, dom 89, typ K, właściciel Rygier Anna

Borzęcka Petronela [Laskowska] - emerytka, cyrkuł 7, ulica Wolska 3, dom 100, typ D właściciel Milewska Marcella

Borzęcki Tadeusz - urzędnik, cyrkuł 6, ulica Leszno 6, dom 73b, typ K, właściciel Płonczyńska Wiktorya

            Kozacy ottomańscy (otomańscy) względnie osmańscy czy też sułtańscy stanowili formację zbrojną utworzona w Turcji i składającą się z ochotników polskich, rusińskich i bułgarskich, jaka wzięła udział w wojnie krymskiej przeciwko Rosji 1853-1856 pod dowództwem Michała Czajkowskiego h. Jastrzębiec (Sadyka Paszy). Równolegle jesienią 1855 utworzona została Dywizja Kozaków Sułtańskich na żołdzie angielskim pod dowództwem gen. Władysława Hr. Zamoyskiego. Ta ostatnia została rozwiązana, a część jej żołnierzy przeszła po 3 VIII 1856 w skład nowoutworzonego pułku dragonów Sadyka Paszy. Formacje Sadyka paszy pozostające w służbie tureckiej przetrwały formalnie aż do jego dymisji w 1872 i ostatecznego rozwiązania w 1880, pełniąc służbę w różnych częściach ówczesnego państwa osmańskiego.
[Łątka Jerzy, Słownik Polaków w Imperium Osmańskim i Republice Turcji. S. 401-402. Kraków. (2005)].

Pułk Drugi Dragonów

Kozacko - Ottomańskich.

Przeszli na żołd angielski, francuski i pod angielską komendę:

Borzęcki Chrystow Kolumb, ppor., w 1855.

Borzęcki Adam - offic. pryw., Czerniakowska 51

Borzęcki Antoni - artysta Teatru Wielkiego, Dunaj 11

Borzęcki Bolesław - urzędnik, tytularnie asesor Prokuratorii Królestwa Polskiego, Bielańska 17

Borzęcki Bronisław - czeladnik piwowarski, Miodowa 9 (budynek rządowy)

Borzęcki Damazy - emeryt, przedtem budowniczy obwodu kalwaryjskiego, Leszno 54

Borzęcki Dominik - felczer, Karmelicka 4 (budynek szpitala ewangelickiego)

Franciszek - czeladnik stolarski, Złota 35

Borzęcki Józef - dozorca administracyjny, Ogrodowa 42

Borzęcki Karol - sekwestr w zarządzie powiatu gostyńskiego Guberni Warszawskiej

Kazimierz - radca handlowy, referent w zarządzie powiatu andrzejewskiego w Guberni Kieleckiej

Borzęcki Leon - obywatel, architekt, Długa 29

Borzęcki Petronela - emerytka, Ogrodowa 65

Borzęcki Roman - obywatel, Nowy świat 33

Borzęcki Salomea - utrz. bawar., Ogrodowa 51

Borzęcki Sylwester - artysta orkiestry Teatru Wielkiego, Rybaki 2

Borzęcki Tadeusz - emeryt, przedtem rzeczywisty radca stanu, Miodowa 9 (budynek rządowy)

Borzęcki Teofil - emeryt, filozof i pedagog, Nowolipki 8

Borzęcki Teofila - obywatelka, Nowy Świat 33

Borzęcki Zygmunt - urzędnik, radca handlowy, młodszy urzędnik do specjalnych poruczeń, Miodowa 9 (budynek rządowy)

Borzęcki Antoni - urzędnik banku hipotecznego, Blacharska 1

Borzęcki Tadeusz - lustrator  lasów, fundacja hr. Skarbka, Wulka 8

Borzęcki Antoni - aplikant przy Towarzystwie ubezpieczeniowym we Lwowie, Blacharska 1

Borzęcki Antoni - stolarz, Praga, Brzeska 13.

Borzęcka Dominika
Praca: pracownia haftów, Mazowiecka 12.
Dom: handlarka, Mazowiecka 12.

Borzęcki Franciszek
Praca: majster murarski, Marszałkowska 15.
Dom: majster murarski Marszałkowska 15.

Borzęcka Helena
Praca: restauracja III-rzędna, Zielna 42.
Dom: handlarka, Zielna 42.

Borzęcki Ignacy - urzędnik Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, Sewerynów 5.

Borzęcki Jan - subiekt, Złota 59

Borzęcka Julia - emerytka, Leopold. 9.

Borzęcki Karol - murarz, Wilcza 52.

Borzęcki Leon
Praca: budowniczy, Chmielna 60.
Dom: budowniczy i obywatel miasta, Chmielna 60.

Borzęcka Marja - żyje z własnych funduszy, Piękna 35.

Borzęcki Stanisław - urzędnik Sądu Okręgowego, Praga, Wileńska 25.

Borzęcki Stefan
Praca: pracownia, Marjensztad 13.
Dom: szewc, Marjensztad13.

Borzęcki Sylwester - artysta teatralny, Sewerynów 5

Borzęcki Tadeusz
Praca: lekarz, Wydział Lekarsko-Sanitarny Ministerstwa Komunikacji, Chmielna 65.
Praca: lekarz, specjalista od uszu, gardła i krtani, Boduena 1, godziny przyjęć 17.30-19.00.
Dom: doktor, Boduena 1.

Borzęcki Władysław - aptekarz, Krucza 26.

Borzęcki Władysław - urzędnik Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, Żelazna 28.

Borzęcki Zygmunt - emeryt, Marszałkowska 95.

Borzęcki Blandyna
Praca: modystka, Warecka 12.
Dom: modystka, Warecka 12.

Borzęcki Dominika
Praca: pracownia haftów, Mazowiecka 12.
Dom: hafciarka, Mazowiecka 12.

Borzęcki Franciszek
Praca: majster murarski, Marszałkowska 15.
Dom: majster, murarz, Marszałkowska 15.

Borzęcka Helena - właścicielka restauracji, Zielna 42.

Borzęcki Jan - handlowiec, Junkierska 5.

Borzęcki Jan - krawiec, Browarna 14.

Borzęcki Karol
Praca: malarz pokojowy, Wilcza 52.
Dom: malarz pokojowy, Wilcza 52.

Borzęcki Leon - budowniczy, Chmielna 60 (właściciel domu nr 1541).

Borzęcka Ludwika - żyje z własnych funduszy, Jerozolimska 12.

Borzęcki Michał - żyje z własnych funduszy, Pańska 10.

Borzęcki Piotr
Praca: pracownia, Tamka 25.
Dom: rymarz, Tamka 25.

Borzęcki Sylwester - artysta muzyk, Sewerynów 5.

Borzęcki Tadeusz
Praca: lekarz I oddziału Wydziału Lekarsko-Sanitarnego Ministerstwa Komunikacji, Chmielna 71.
Praca: lekarz, specjalista od uszu, gardła i krtani, Boduena 1, godziny przyjęć 17.30-19.00.
Dom: doktor, Boduena 1.

Borzęcki Władysław - Prezes Rady Towarzystwa Pożyczkowo-Oszczędnościowego Praskiego, Targowa 33.

Borzęcki Władysław - agent Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, Leopold. 33

Borzęcki Władysław - żyje z własnych funduszów, Krucza 26.

Borzęcki Włodzimierz
Praca: pomocnik sekretarza Sądu Krajowego, Długa 7.
Dom: urzędnik Sądu Handlowego, Marszałkowska 95.

Borzęcki Zygmunt - emeryt, Marszałkowska 95.

ZARZĄDZENIA PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

Nadaję stopnie
- z dniem 1 stycznia 1929 r.

PUŁKOWNIKA
podpulkownikom

Borzęcki Roman dypl. lok. 5.

Borzęcki Antoni -  stolarz, 11 Listopada 4.

Borzęcka Barbara - buchalterka, Wierzbowa 11.

Borzęcki Bolesław - urzędnik, Miodowa 13.

Borzęcka Franciszka - właścicielka domu, Św. Wincentego 72.

Borzęcki Jan - technik, Ogrodowa 8.

Borzęcki Józef - właściciel kawiarni, Wilcza 13.

Borzęcki Kazimierz - urzędnik, Koszykowa 65.

Borzęcka Marja - wdowa, Chłodna 33.

Borzęcka Marja - emerytka, Chmielna 78.

Borzęcki Marjan - wiceprezydent Warszawy, Daniłowiczowska 8.

Borzęcki Stanisław - hanlowiec, Juljanowska 26.

Borzęcki Tadeusz - doktor medycyny, Marszałk. 95.

Borzęcka Władysława - Ceglana 7.

Borzęcki Włodzimierz - adwokat, Marszałkowska 95.

Borzęcka Zofja - urzędniczka, Krochmalna 30.

Borzęcki Adam - przedstawiciel Vacuum Oil Co., Wilcza 79            8 27 94

Borzęcka Eugenia - Horza 61                                                          9 92 67

Borzęcki Łukasz - doktor, Myszyniecka 18c                                  10 11 31

Borzęcki Marian - adwokat, Mokotowska 60                                 9 08 22

Borzęcki Roman - pułkownik dyplomowany, Królewska 2             5 30 76

Borzęcki Tadeusz - doktor medycyny, Marszałkowska 48               6 51 41

Borzęcki Włodzimierz - adwokat, Wiejska 2                                   9 46 80

Aneks VIII. Żołnierze Armii Krajowej z terenu gminy Żyrzyn w latach 1940-1944.

Borzęcka Halina, c[órka] Stanisława i Józefy z d[omu] Bakiera, ur[odzona] w Kośminie.

Borzęcki Stanisław, ur[odzony] w Kośminie.

Borzęcki Zbigniew, s[yn] Jana, ur[odzony] w Kośminie, pseud[onim] „Neptun”.

Aleksander Maciej Borzęcki - starosta dołżański 1764 r. (brak aktu nominacji); starosta przemyski 1764-1771 (nominacja z dnia 27 grudnia 1764 r, złożenie urzędu w dniu 7 maja 1771 r); podstoli koronny 1766-1768 (nominacja z dnia 13 maja 1766 r); zmarł 1780 lub 1781 r.

Antoni Borzęcki - cześnik łęczycki 1703-1720 (na stanowisku tym wymieniany jest w dokumencie z dnia 27 lutego 1703 r. oraz w nominacji na stanowisko sędziego z dnia 31 maja 1720 r., w województwie łęczyckim był jednak nieznany); sędzia ziemski przemyski 1720-1739 (nominacja z dnia 31 maja 1720 r.); podkomorzy ziemi przemyskiej 1739-1741 (nominacja z dnia 29 sierpnia 1739 r., złożenie urzędu w dniu 23 października 1741 r.); zmarł 5 listopada 1742 r.

Antoni Borzęcki - starosta krzywosielski; vice-instygator W. Ks. Lit. 1765-1775 (nominacja z dnia 9 grudnia 1765 r.); w 1775 r. awans na drugiego instygatora; zmarł 29 stycznia 1782 r.

Franciszek Borzęcki - skarbnik lwowski 1724-1730 (nominacja z dnia 26 marca 1724 r.); starosta żydaczowski 1730-1740 (nominacja z dnia 23 września 1730 r., złożenie urzędu w dniu 22 sierpnia 1740 r.); podstoli W. Ks. Lit. 1732 r. (nominacja z dnia 23 lipca 1732 r.); zmarł 9 października 1743 r.

Józef Borzęcki - skarbnik żydaczowski 1710-1727 (nominacja z dnia 26 marca 1710 r.); łowczy przemyski 1727 (nominacja z dnia 7 sierpnia 1726 r. i powtórnie z dnia 26 kwietnia 1727 r.); zmarł 8 lutego 1735 r.

Józef Borzęcki - w dniu 10 grudnia 1746 r. nominowany na stanowisko skarbnika dobrzyńskiego, w Ziemi Dobrzyńskiej jednak nie występował i nie został potwierdzony w innych źródłach. W tym czasie skarbnikiem dobrzyńskim był Jakub Paprocki. Być może ten sam Józef rzekomy skarbnik latyczowski 1758-1764.

Józef Borzęcki - na dokumencie z dnia 13 lutego 1775 r. występuje jako cześnik chełmski. Nie mógł jednak pełnić wtedy tej funkcji gdyż w tym czasie cześnikiem chełmskim był Stanisław Siła Nowicki.

Karol Borzęcki - jako łowczy horodelski występuje na dokumentach z lat 1792-1793.

Kazimierz Borzęcki - strażnik brzeski litewski (nominacja z dnia 25 września 1714 r.); zmarł po 1723 r.

Marcin Borzęcki - podstarości horodelski 1610 r.; wojski bełski 1627-1658 (jako wojski bełski występuje na dokumentach z dnia 6 czerwca 1628 r. i 17 września 1658 r.).

Marcin (Marcyan) Franciszek Borzęcki - sędzia ziemski chełmski 1692-1723 (wybrany w dniu 26 lutego 1692 r. jako sędzia występuje także na dokumencie z dnia 27 sierpnia 1692 r. i w testamencie z dnia 27 września 1721 r.); zmarł 26 lutego 1723 r.

Kazimierz Borzecki, stolnik orszański (p.v. Teofila Kropińska vel Krupińska; s.v. Domicela Niepokójczycka?) strażnik brzeski, nominacja 25.09.1714 po śmierci Kazimierza Niepokoyczyckiego [MLKS, Nr 822]. Na sejmiku brzeskim 22.01.1715 stwierdzono, że urząd uzyskał „intrusive stante vita jmp. Faustyna Kościuszka, aktualnego strażnika w[województw]a b[rzeskieg]o” i za strażnika ogłoszono Kościuszkę [NGABM, F. 1705, Nr 37, S. 26-27], ale tytułu używał dalej, np.: 8.02.1718 [AWAK IV 428], i 11.07.1720 [NGABM, F. 1705, Nr 41, S. 1663].

Franciszek z Kozarzewa Borzęcki – (strażnik brzeski) 1722 [AR X Sapiehowie] – błędnie zamiast strażnikowicz, bo jako starosta żydaczowski awans 23.07.1732 na podstolego litewskiego [U. IX 1328].

Antoni Borzęcki (śl. 11.09.1740 Konstancja Chreptowiczówna, miecznikówna grodzieńska) 5.04.1739 [LVIA, SA 14533, K. 160v], 10.02.1756 [Archiwum Radziwiłłów II 2786]; zm. początek 1759 [Matuszewicz, T. II, . 56].

Michał Borzęcki (syn Hieronima) (strażnik brzeski) 4.10.1765 [AWAK VII 395]; 30.11.1785 [ML 448, K. 176]; awans (już po 5.05.1786) na pisarza grodzkiego grodzieńskiego [UWKL II 1925.

Ignacy Borzęcki – on? 6.02.1786 obrany deputatem nowogrodzkim [Gazeta Wileńska 1786, Nr 9, S. 11 II] – bez imienia; 19.03.1787 „strażn” [AR XXIII 96] – to strażnikowicz.

Ignacy Borzęcki, stolnik mścisławski, województwo mścisławskie, nominacja 30.03.1789 [ML 555, K. 454-455] 10.02.1790 [Czart. 879, S. 712, 716]. On? jako stolnik witebski i komisarz c.-w. grodzki 9.02.1791 (Czart. 879, s. 762).

KULECKA A. : Urzędnicy Królestwa Polskiego (1815-1915). Materiały do biogramów. Wpisy z bazy danych. Warszawa : WUW, 2019.

1264. Borzęcki Antoni - pisarz Komory Celnej I rzędu w Słupcy w Wydziale Skarbowym Województwa Kaliskiego (Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu), 1834–1835.

1266. Borzęcki Damazy Piotr - aplikant budowlany w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych od 1834; budowniczy obwodu kalwaryjskiego, 1835–1840; budowniczy rządowy i członek Rady Budowlanej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych 1840-1848; budowniczy rządowy w Służbie Ogólnej Wydziału Przemysłu i Kunsztów Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych, 1850– 1866. Asesor kolegialny, radca dworu, 1857. Ordery: za 15 lat nieskazitelnej służby (1856), za 20 lat nieskazitelnej służby (1858), Św. Stanisława 3 klasy (1860).

1267. Borzęcki Karol - pomocnik rendanta składu stempla w Sekcji Ogólnej Wydziału Skarbowego Rządu Gubernialnego Lubelskiego, 1863–1864.

1271. Borzęcki Marceli - kontroler Kasy Obwodowej w Hrubieszowie, 1834, adiunkt kontroli Sekcji Skarbowej w Wydziale Skarbowym Województwa Lubelskiego (Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu), 1834–1835; adiunkt przy kontrolerze kas i rachunkowości w Sekcji Skarbowej Wydziału Skarbowego Komisji Województwa Lubelskiego, 1835; rachmistrz Sekcji Skarbowej Wydziału Skarbowego Rządu Gubernialnego Lubelskiego, 1838–1848; rachmistrz 1 klasy w Sekcji Skarbowej Wydziału Skarbowego Rządu Gubernialnego Lubelskiego, 1850–1855; kontroler powiatowy w Sekcji Ogólnej Wydziału Skarbowego Rządu Gubernialnego Lubelskiego, 1856–1861; kontroler powiatowy okręgu łukowskiego i garwolińskiego, 1862–1865; kontroler powiatowy powiatu łukowskiego, 1866.

1273. Borzęcki Maurycy - intendent domów rządowych w Wydziale Administracyjnym Komisji Województwa Mazowieckiego, 1820.

1272. Borzęcki Maurycy - sekretarz Dyrekcji Funduszy Duchownych Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 1822; sekretarz Asesorów Duchownych w Wydziale Wyznań i Oświecenia Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego 1834–1843. Ordery: Św. Stanisława  3 i 4 klasy.

1275. Borzęcki Stanisław - regent Trybunału Cywilnego Pierwszej Instancji dla województwa krakowskiego (Komisja Rządowa Sprawiedliwości), 1834–1835.

1279. Borzęcki Tadeusz - obrońca Prokuratorii Królestwa Polskiego od 1826; patron Trybunału Cywilnego Pierwszej Instancji dla województwa płockiego (Komisja, Rządowa Sprawiedliwości), 1834–1835; obrońca Prokuratorii Generalnej w Płocku (Prokuratoria Generalna w Królestwie Polskim), 1834–1835; radca Prokuratorii Królestwa Polskiego w Komisji Rządowej Sprawiedliwości od 1840; naczelnik Sekcji Prawnej Wydziału Dóbr i Lasów Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu od 1845; radca Prokuratorii 1850–1851; naczelnik Sekcji Prawnej Wydziału Dóbr Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, 1850–1852; naczelnik Wydziału Dóbr i Lasów Rządowych Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, 1853– 1861; radca kolegialny, radca stanu, 1857; dyrektor Sekcji Prawnej Wydziału Dóbr i Lasów Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu 1862; rzeczywisty radca stanu, 1862; członek Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu, 1862; dyrektor Wydziału Dóbr i Lasów Rządowych, 1863; stały członek Rady Stanu od 1863; członek stały Rady Stanu Królestwa Polskiego, 1864–1866; członek Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu, Wydział Tymczasowy, 1865; Ordery: za 20 lat nieskazitelnej służby (1853), Św. Stanisława 2 klasy (1857), za 25 lat nieskazitelnej służby (1858), Św. Stanisława 2 klasy z koroną (1861).

1280. Borzęcki Teofil Szymon - nauczyciel w Szczebrzeszynie, 1822–1824; nauczyciel szkoły wydziałowej w Warszawie od 1828; nauczyciel w szkole obwodowej przy ul. Długiej w Warszawie od 1833; nauczyciel w gimnazjum w Kielcach, 1838–1840; nauczyciel w Wyższej Szkole Realnej w Kielcach, 1849–1862; nauczyciel gimnazjum w Kielcach, 1862–1866 (Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego).

1281. Borzęcki Wincenty - dziennikarz i dozorca druków w Wydziale Skarbowym Komisji Województwa Lubelskiego, 1820; rendant formalny i dziennikarz w Wydziale Skarbowym Komisji Województwa Lubelskiego, 1821; kontroler Komory Konsumowej i Kontroli Handlu w Wydziale Skarbowym Województwa Lubelskiego (Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu), 1834–1835.

1283. Borzęcki Zygmunt - adiunkt w Sekcji Prawnej Wydziału Dóbr i Lasów Rządowych Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, 1859–1861; starszy adiunkt Sekcji Prawnej Wydziału Dóbr i Lasów Rządowych Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, 1862–1863, referent w Sekcji Prawnej Wydziału Kontroli i Podatków Stałych Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, 1864–1866.